مذاکرات هسته ای سال هاست که به مساله اصلی داخلی و بین المللی مردم ایران تبدیل شده است. در دوره اصلاحات وزیر امور خارجه با دیپلماسی مناسب و منافع مشترک با کشورهای تاثیرگذار به خصوص انگلیس، فرانسه، چین و روسیه هم مذاکرات هسته ای را جلو برد و هم مردم بدون تحریم زندگی خود را می گذراندند؛ در آن دوره هم تورم کنترل شده بود و هم اینکه دارای رشد اقتصادی بودیم.
طرح گفت و گوی تمدن ها جامعه بین الملل را مجاب می کرد که ایران با تمدن بزرگ خود به دنبال بمب هسته ای و ماجراجویی در عرصه نظامی نیست.
فضای باز سیاسی در آن دوره باعث شد که روشنفکران و تکنوکرات ها در داخل به نقد سازنده بپردازند و همین امر موجب کنترل سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی شد.
رسانه ها مسوولان را نقد می کردند و حتی برنامه ها و سیاست های وزیران و رئیس جمهور را به چالش می کشیدند. رسانه ها با اینکه در آن دوره هزینه زیادی دادند ولی با این حال مسیر حرکت کشور اصلاح شد و با عقلانیت سیاست ها را به پیش بردند.
در هر دوره تاریخی و در هر کشوری اگر رسانه ها فضای مناسب داشته باشند، هم بهترین مشاور برای مسوولان و سیاستمداران هستند و هم اینکه به کنترل برنامه ها و سیاست ها می پردازند و در این شرایط فساد از هر نوع آن به حداقل می رسد؛ همچنان که در دوره اصلاحات شدت اختلاس ها خیلی کمتر از دولت های پس از آن بود.
در هر روی در دوره اصلاحات چندین شاخص در کنار هم باعث شد که کشور دوره با ثبات و آرامی را طی کند.
اما در دولت های پس از آن با چالش های متعدد داخلی و خارجی مواجه شدیم؛ سازمان ملل، اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا شدیدترین تحریم ها را علیه ایران وضع کردند و در این دوره مردم با بحران و نگرانی زندگی خود را می گذراندند.
در حوزه سیاست همگان می دانند که چه وضعیت نابسامانی به وجود آمد و در عرصه فرهنگی تنها با یک مورد بورسیه های غیرقانونی صدمات جبران ناپذیری بر علم و فرهنگ وارد شد که به این راحتی جبران نخواهد شد؛ در حوزه اجتماعی نیز با از بین بردن انجمن ها و احزاب و نهادهای مدنی به این حوزه نیز صدماتی وارد آمد.
در حوزه اقتصادی نیاز به توضیح و نوشتن نیست و فقط با یک کلمه «اختلاس» می توان توضیح کامل نوشت. در هر حال در سال های اخیر عقلانیت در برنامه ها و سیاست ها جایی نداشت و کابینه هفتاد میلیونی به کابینه هفت نفره کاهش پیدا کرد و با توجه به مسایل مذکور به این راحتی کشور در حوزه های مختلف قد علم نخواهد کرد.
در انتخابات 92 پس از کش و قوس فراوان و با آمدن شخصیت های سیاسی در یک جبهه واحد و با حمایت چراغ خاموش مردم، دکتر روحانی به ریاست جمهوری رسید و با اینکه در دیپلماسی داخلی وزارتخانه های کلیدی را به اصولگرایان واگذار کرد، ولی در دیپلماسی بین الملل خصوصا در بحث هسته ای شاهکار تاریخی را انجام داد. با اینکه نظام بین المللی هم خواستار حل مسالمت آمیز مساله هسته ای بود ولی دیپلماسی منحصر به فرد دکتر ظریف و حمایت رئیس جمهور شاهکاری تاریخی اتفاق افتاد و خاورمیانه از یک جنگ قطعی نجات پیدا کرد.
دیپلماسی خارجی دولت تدبیر و امید مبتنی بر عقلانیت و منافع ملی و بین المللی بود. اگر عقلانیت و آشنایی با علم سیاست در مبانی نظری دکتر ظریف نبود این اتفاق هرگز عملی نمی شد. او و تیم همراهش آشنایی کامل با قوانین کشورهای مذاکره کننده خصوصا آمریکا داشت و با تاکید بر آن قوانین، مذاکرات را میلیمتر به میلیمتر جلو برد.
درست است که دلواپسان داخلی و خارجی می خواستند میز مذاکرات را وارونه کنند ولی به حاشیه راندن آنها و توجه نکردن به آنها بهترین کار ممکن دکتر ظریف بود البته باید یادآور شد که پاسخگویی به دلواپسان را دکتر روحانی به عهده گرفت و این کار را با دیپلماسی بی نقص و عیب به پیش برد و همچنان می برد.
در هر روی توجه به عقلانیت و قرار دادن عقلانیت بر سرلوحه کار سیاسی و دوری از احساسات پوچ و بی معنی و توجه صرف به منافع ملی سرانجامی خرسندانه به بار آورد و چنان شور و شعفی را موجب شد که همبستگی ملی را تقویت نمود.