نهی از منکر در ایران به شدت رایج است. دو نفر که در خیابان در حال دعوا هستند را ندیده اید که مردم چگونه آنها را از هم جدا میکنند و شاید خودشان هم در آن بین آسیب ببینند! و حتماً اگر یکی شان زور به دیگری بگوید یا ظلم فاحشی کند که مردم آشکارا تشخیص دهند که ظلمی در حال اتفاق است او را منع میکنند...
یا ندیده اید که در دیوارها و تیرهای چراغ برخی محله ها نوشته شده است: لعنت بر پدر و مادر کسی که در این محل آشغال بریزد!!
یا چقدر با عبارت "پارک = پنچری" مواجه شده اید!؟
سایت و ها و روزنامه ها را هر روز نگاه نمیکنید که چقدر نقد به سر تا پای دولت و مجلس و ارکان حکومت زیاد است...
میدانید شماره های 113 وزارت اطلاعات و 116 حفاظت اطلاعات نیروی انتظامی و 197 شکایت از پلیس زنگ خور بسیاری دارد؟
در شبکه های اجتماعی و موبایلی که نظارت زیادی هم برآن ها نمی شود از پیغامهایی که به دستتان میرسد نشنیده و نخوانده اید که از مفاسد اقتصادی خبر می دهد و ابراز تاسف میکند؟
این ها همه نهی از منکر است. منتها به علت عدم آموزش صحیح شهروندان به مسیر درستی هدایت نشده است. اگر آموزش و پرورش و دانشگاه و صدا و سیما وظیفه آموزشی خود را به درستی انجام دهند، این "روحیه صحیح نهی از منکر" به مسیر خود هدایت میشود و برکات بسیاری برای کشور دارد.
فکر کرده ایم که نهی از منکر فقط از بی حجابی و بی عفتی است که البته آن هم هست اما چرا نهی از منکر را به این گره زده ایم که همه از این نام فراری شوند. نهی از منکر می کنیم فقط روشش را بلد نیستیم...
کی آموزش و پرورش و ... بقیه به وظایف خود عمل خواهند کرد....؟
این خود یک امر به معروف نبود؟
حجت الاسلام جلیل محبی