فقط يادمان باشد؛
هرچه كه به دست آمده است، دستاورد نام دارد...
اگر در چيزهاى اتفاقى خوب طبيعت دست خودمان را دست معجزه‌گر می‌بینیم...
متهم به دست داشتن در اتفاقات بد طبیعت هم میشویم...
بگذاریم
اگر طبیعت مسیری را رفت و ما نگاهش کردیم نگاه خودمان را انرژی جنبشی حرکت طبیعت ندانیم زیرا
وقتی قدرت ماورایی و مجیک چشمهای خرافاتی ما نتوانست
ادامه مسیر این سنگ افتاده از قله را تغییر بدهد،
چشمهای ما را شور میخوانند...
قارچهاى صاعقه لزوماً محصول دسترنج ما نیست اگرچه ما عرق ریخته باشیم...
گاهی رودخانه‌ای را که دارد میرود با شلاق میزنیم که ثابت کنیم تحت امر ما به دریا جاری ست...
بنشین بر لب جوب و گذر عمر ببین
«طبیعت از شما تبعیت نمیکرد»
این رعد و برق فلاش دوربین نبود که از خودشیفتگی شما عکس تهیه کند...
شما فقط اتفاقی در مسیر اتفاق بودید اما معلوم نشد چرا کن فیکون را ثمره تلاش خود میدانستید؟
گاهی دستی که ما حرکت میدهیم بر سایه حرکتی اجسام منطبق میشود این نشانه حلول دست خدا در آستین ما نیست...
اگرچه ما هم به اصل وجودی دستاورد ایمان داریم اما تثلیث گناه بزرگ سامری در تصور غلط از تأثیر ماورائی خودش بود....
تفکر جادویی گاهی با یک عصای معوج راستین خورده میشود...
واقعی باشیم...
واقعی تر از اینی که سعی کردیم باشیم...
انتهای پیام/*