البته برخی از اظهارات او کاملا بر سبیل صواب و منصفانه ارزیابی می گردد.
اما آنچه مهم است اشاره وی به ناکارآمدی شبکه های استانی است. همو بود که چند ماه قبل برای شبکه های استانی ضرب الاجل تعیین کرده و از آنها خواسته بود خود را به تراز شبکه های ملی برسانند اما هفته قبل لحن سخناننش نشان از آن داشت که رضایتی حاصل نشده است.
او به درستی میگوید که شبکه های استانی بایستی رقیب خود را نه شبکه استان بغلی بلکه 217شبکه فارسی زبانی بدانند که اعتقادات مردم را نشان رفته است.
متعاقب این سخنان و باز شدن زمینه ای برای اظهار نظرهای کارشناسی یک روزنامه طی گزارش مفصل یکی از راهکارهای جلوگیری از اتلاف منابع مالی صداوسیما را تجمیع شبکه های استانی دانسته است.
ابتدا بایستی پذیرفت که سیمای استانی بخصوص آذربایجان شرقی نتوانسته است به هیچ وجه انتظارات کارشناسان که سهل است انتظارات مردم استان را برآورده نماید اما باید از خود سئوال نمود آیا این عدم رضات مندی می تواند سندی برای اتخاذ راهکار غلطی باشد که اثرات منفی آن از رویه فعلی سیمای استانی کمتر نیست؟
در فرهنگ سیاسی حاکم بر کشور، روزبروز به سمت حاکمیت های جغرافیایی حرکت می کنیم و همین مساله می تواند موجبات رشد و توسعه استان را فراهم نماید. به نظر این مساله صحیح نیست که برای رهایی از یک مشکل صورت مساله را پاک نمائیم.
رسانه استانی بایستی به سمتی حرکت کند که اعتماد مخاطب را جلب کرده و نیازهای رسانه ای او را برآورده کند و گرنه با تجمیع غیرکارشناسی سیماهای استانی مثلا برای استان های ترک زبان یک شبکه) نه تنها مخاطبی جذب نخواهد شد بلکه این امر می تواند موجبات نارضایتی بخشی از شهروندان را هم فراهم نماید.
کوتاه سخن آنکه سیماهای استانی اگر امروز ضعیف و نحیف اند نه بخاطر بوشش جغرافیایی مورد نظرشان بلکه بخاطر عریض و طویلی بی مورد و بهره نامندی از نیروی انسانی متخصص و کارآمد است .