غلامرضا بنی‌اسدی* | اشغال، مالکیت به دنبال نمی آورد. این که روس ها در جنگ جهانی دوم چهار جزیره ژاپنیِ کوریل را به تصرف در آوردند دلیل نمی شود که صاحب دائمی آن بشوند. باید پا، پس بکشند از این درازدستی. ژاپنی ها- به نوشتی ویکی پدیا – از آن زمان تاکنون تلاش‌های دیپلماتیک گسترده‌ای برای پس گرفتن چهار جزیره از روسیه کرده‌است ولی به نتیجه نرسیده‌است. زمان اشغال، آمریکا پشت روسیه ایستاد تا ژاپن نتواند به حق خود برسد. تبانی دو ابرقدرت، خط اشغال را امتداد بخشید. امروز اما روز دیگری است و ژاپن حق دارد وجب به وجب خاکِ اشغال شده خود را از روس ها طلب کند. گرچه “ساکنان چهار جزیره مزبور بدون اخذ روادید به ژاپن سفر می‌کنند و متقابلاً اتباع ژاپنی نیز می‌توانند بدون روادید به این جزایر سفر کنند.” اما دست باید به بدن برگردد. این را روس ها باید بدانند.
آنان که به رغم نرد دوستی با ایران، لهیب آتش طمع و آزِ شیخ نشین های حاشیه خلیج فارس را شعله‌کَش می کنند، حواس شان باید به جزایرِ “کوریل” هم باشد. تنب بزرگ و کوچک و بوموسی، جزو جدایی ناپذیر ایران است. به هیچ کس اجازه نمی دهیم در مورد این حق مسلم، به باطل گویی بپردازد حتی اگر قصدِ فروشی اباطیلِ خود به شیخ های نفتی را داشته باشد. نه تاریخِ این جزایر قابل جعل است و نه جغرافیای آن را می شود به نامی جز ایران نامید. این هم حرف دیروز و امروز نیست بلکه حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دوره‌های پادشاهی هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. زمانی که نه فقط کشورهای حاشیه خلیج فارس که روسیه ای هم وجود نداشته است.
خوب است روس ها بدانند که موضع گیری هایی از این دست نه تنها آورده ای برای آنان نخواهد داشت که طوفان در اعتبار باقی مانده شان هم خواهد کشید.
این انتقادِ نرمِ دکتر ولایتی که می گوید: “برخی فشار‌های سیاسی بر روسیه موجب می‌شود که برای به دست آوردن امتیازی کم‌ارزش به اعتبار خود لطمه بزند.” با این جمله قاطعِ او کامل می شود که: “ایران اجازه دخالت در امور داخلی خود را به هیچ طرف خارجی نمی‌دهد.” رنگ چشم و موی شان هم فرقی نمی کند. روس ها اول پرونده “کوریل” را حل کنند بعد نام جزایر ما را – به ادبیات خوشایند اعراب – به زبان آورند. آنچه باید به انتقاد گفت خطاب به دولتمردان خود ماست. به قول حشمت الله فلاحت پیشه، رئیس کمیسیون سیاست خارجی مجلس دهم، “وقتی همراهان رئیس جمهور ایران پله‌های کاخ کرملین را می‌شمردند، عوامل پوتین پیش‌نویش بیانیه ضد ایرانی جدیدی را در ابوظبی تهیه می‌کردند”
همان که در مراکش قرائت کردند. توقع از دولت این است که مراقب باشد، وقتی با روس ها دست می دهد، نه فقط دست خود را آب بکشد که انگشت های خود را هم بشمارد. شرط عقل و رسم سیاست ورزی با قدرت ها این را اقتضا می کند. غربی و شرقی‌اش هم چندان فرق نمی کند. انگشت های خود را بشمارید.
---------------------
*روزنامه‌نگار