در تعيين مؤلفههای تعرفه خدمات درمانی یک افراط عجیب در هزینه تمام شده دیده میشود. این مؤلفه اقتصادی در تعیین قیمت یک کالا البته از فاکتورهای تشکیل دهنده قیمت مصرف کننده است اما وقتی ما از هزینه تمام شده حرف میزنیم یعنی دو مبحث سود و توسعه را کمرنگ میکنیم.
اگر قرار باشد چیزی با بهای تمام شده عرضه بشود، چیزی که قربانی میشود علت این فعالیت اقتصادی برای عامل است.
بهای تمام شده برای یک بنگاه خیریه و يا نهاد عمومی غیرانتفاعی شاید وقتی از نیروهای داوطلب و خدمات عمومی دولتی بهره میبرد بتواند به امور عامالمنفعه تسری یابد، اما نه براى بازار سلامت، زیرا تفاوت موسسه غیرتجاری با بنگاه اقتصادی دقیقاً در انتفاع مادی صاحبان مؤسسه از فعل اقتصادی ست.
مطبها محل معاش و تأمین هزینه زندگی کسانی ست که در آن کار میکنند. اهالی مطب برای تفریح در مطب جمع نمیشوند و مطب پاتوق یا تفریحگاه عدهای شکم سیر نیست.
به عبارتی مطب یک مکسبه اقتصادی ست که خرج عائله یک سری آدم را میدهد. کاری با بزرگ شرکتداران مثل صاحبان شرکتهای بزرگ کارتل گردشگری سلامت معاف از مالیات نداریم که به نمایندگی از مطبها با غصب جایگاه خود را ذیحق به رابینهود نمایی از جیب همکاران مطب برای رفتارهای پوپولیستی سلامت و تبدیل شغل مطبداری به مؤسسات خیریه میدانند و نیستند.
بزرگ شرکتداران گمان میکنند مطبها قرار نیست سوددهی داشته باشند تا شغلی به نام مطبداری پزشکی از محل آن ارتزاق کند.
به عبارتی مقننین امروز اقتصاد سلامت افراد چند شغلهای هستند که مطب برایشان تنها ممر معاش و درآمد خانواده نیست لذا نه به تأمین معاش خانواده پزشکان از مطب فکر میکنند و نه میخواهند باور کنند مطب بنگاه خودگردانی ست، که باید از محل فعالیت اقتصادی بعد از تأمین هزینه بهای تمام شده خرج خانواده اهل مطب را بکشد و هم اینکه چیزی را برای توسعه و تجهیز مجدد استهلاک وسائل به شکل سرمایهگذاری مستمر انجام دهد.
بهای تمام شده یکی از فاکتورهای تعیین قیمت یک خدمت است و اگر برای پزشک عمومی در تهران این عدد غلطانداز ۵۰ هزار تومان اعلام میشود یعنی با این بهای تمام شده فقط هزینه قبل از سرباری (سر به سر) میشد.
ما بعد از هزینه تمام شده به انگیزه مالی فعالیت اقتصادی میرسیم که بنگاه اقتصادی را از موسسه خیریه به محل تأمین معاش و درآمد مکفی و معنادار مبدل کند.
انگار کسی که برای نظام سلامت خصوصی قانون وضع میکند تصور دارد مطبها محل پخش اعانه دولتی هستند و اهل مطب خرج عائله ندارند!
اینطور ادامه یابد هزینه نوسازی و بهسازی مطبها را باید کمیته امداد یا سازمان بهزیستی متقبل بشود زیرا هزینه تمام شده یعنی روزی که عمر تجهیزات مطب تمام شد تاریخ انقضای مطب به علت عدم سرویس مجدد میرسد.
رسیدن به آخر خط طبابت در ایران به معنی رسیدن به پایان نیست، این خط نیاز به عوض کردن اتوبوس دارد... تفاوت آخر خط و خط آخر در نوسازی و احیای یک روند رو به سقوط است.
انتهای پیام/*