می‌گویند، زمان پیامبر(ص) فردی بسیار بدچشم بود که حتی به همین علت از خیمه بیرون نمی‌آمد تا چشمش به دیگران نیفتد و آسیب نزند، اما به نظر می‌رسد این راه‌حل خوبی برای چشم‌نزدن نیست.
اولا از کجا معلوم که اتفاق رخ داده به چشم شوری او مربوط است؟ دوم اینکه ذکر جمله‌های مانند: «ا... اکبر» ، «ماشاء‌ا...»، «تبارک‌ا...»، «ا... ا... ماشاء ا... لا حول و لا قوه الا با...» و یاد خدا و خواندن سوره‌هایی مانند حمد، چهارقل و آیه الکرسی در این میان به فرد چشم شور کمک می‌کند.
نکته دیگر این است که فرد چشم شور باید به خودش بقبولاند که به از بین‌رفتن زندگی دیگران راضی نباشد و آن را زندگی خودش بداند. در واقع هر چه برای خود می‌پسندد برای دیگران هم بپسندد.
به گمان بسیاری از اشخاص، بعضی از چشم‌زدن‌ها از طرف خود فرد اتفاق می‌افتد و به سایر افراد ربطی ندارد. در این موقع علاوه بر پیشنهادهای گفته شده، سفارش می‌شود که دیگران را مقصر نکنیم و با بدبینی ارتباط‌های خود را از بین نبریم.
اینکه پدر و مادر از سر محبت و دلبستگی، بچه خود را حسابی چشم بزنند، به دیگران مربوط نمی‌شود و نباید به این علت با نزدیکان قطع رابطه کرد و حتی فرزند خود را از دید آن‌ها پنهان کرد.
از سوی دیگر این رفتار انسان را به وسواس می‌کشاند و در واقع یا به خرافه‌گرایی ختم یا برای هر اتفاقی دچار بدبینی نسبت به خود و دیگران می شود و اصلا بدون هیچ هدفی مسیر اشتباهش را طی خواهد کرد. این در حالی است که توصیه دین به رعایت تقوا و یاد خداست و برای هر مسئله‌ای سفارش و راه‌حل منطقی ارائه کرده است.