به گزارش تابناک هرمزگان؛هر زنی توانایی هایی دارد که می تواند با دقت نظر و ظرافت های زنانه خویش آنها را شکوفا سازد. تو نیز استعداد هایی داری که با نیروی خلاقانه خویش می توانی آنها را در ملاء عام شکوفا سازی. همین الان از جای خود برخیز و برای موفقیت در میدان های نبرد آمادگی بدن خود را به رخ همگان بکش . با "سیده عسل موسویان آبکنار" داور مسابقات هندبال ساحلی کشوری که توانست در سن کم زمانی که تنها 17 سال داشت با تلاش و کوشش و پشتیبانی خانواده تحت حمایت اساتید و مربیان، خود را به درجات قابل توجهی برساند که می تواند الگویی برای دوستداران ورزش باشد به گفتگو پرداختیم :
تابناک: خودتان را معرفی کنید؟
سیده عسل موسویان آبکنار هستم . 20 سال سن دارم متولد بندر انزلی اما بزرگ شده بندر عباس هستم .
تابناک: در چه رشته ورزشی فعالیت می کنید؟
هندبال.
تابناک: داوری را از چه سالی شروع کردید و چگونه وارد این عرصه شدید؟
من داوری را از سال 97 شروع کردم در آن دوره نه در کلاسی شرکت کرده بودم نه دوره خاصی دیده بودم با توجه به آن چیزی که در مسابقات می دیدم وبازی می کردم و آن قوانینی که می دانستم به فعالیتم ادامه دادم. اما در همان سال 97 یک دوره کلاس آموزش درجه 3 هندبال ساحلی در بندر انزلی برگزار شد که توانستم در آن شرکت کنم و می توان گفت اولین گام من به این سمت بود .از طرفی پدرم انسانی ورزش دوست بود و این باعث می شد هیچ وقت من با کمبود امکانات که می توانست شامل موارد زیادی باشد مواجه نشوم.
تابناک: مدارج داوری را زیر نظر چه اساتیدی طی کردید؟
من درجه 3 ساحلی خود را در استان گیلان، شهرستان بندرانزلی دریافت کردم اما بعد از گذشت یک سال متوجه شدم دوره کلاس های داوری درجه 2 ساحلی قرار است در استان اصفهان برگزار شود اما به دلیل اینکه بعد از دریافت هر کارت داوری مدت زمان 2 سال باید بگذرد تا بتوانم کارت درجه بالا تر را بگیرم و این من را نگران کرده بود که هیئت هندبال تلاش خود را کرد و موفق شد از فدراسیون مجوز شرکت من در کلاس درجه 2 ساحلی را دریافت کند من هم با تلاش موفق شدم و جزو 20 بانوی اول ایران هستم که توانستند کارت درجه 2 ساحلی را دریافت کنند . دوره درجه 3 ساحلی را زیر نظر خانم "آزاده وصیلی"، درجه 2 را زیر نظر خانم صادقی و آقای می آبادی و درجه 3 سالنی را در شهرستان بندر عباس زیر نظر خانم تهرانی دریافت کردم.
تابناک: در داوری الگوی خاصی داشتید؟
به هر حال هر فردی برای طی کردن مسیری که در نظر دارد یک الگو و فرد خاصی برایش وجود دارد که دوست دارد آن را الگوی خود قرار دهد . برای من یک کوبل بانوان کشور که در مسابقات آسیای هم قضاوت کردند و دعوت شدند و یک کوبل آقایان کشور که آنها هم بازی های آسیایی را دعوت شدند و قضاوت کردند و جز پر افتخار ترین کوبل های ایران هستند همیشه جز الگوهای من بودند.
تابناک: از سابقه داوری تان بگویید و اینکه تا به حال در چه سطحی قضاوت نموده اید؟
خدارا شکر می کنم که فردی خوش شانس بودم و از همان زمان که کارت ساحلی ام را دریافت کردم توانستم در مسابقات کشوری قضاوت کنم یکی از دلایلی که همیشه باعث شده به هدفم بیشتر توجه کنم و برایش بیشتر تلاش کنم این بود که در تمامی دوره های مسابقات کم سن و سال و کوچک ترین داور بودم و در ایران تنها داوری بودم که توانست با 19 سال سن درجه 2 ساحلی را دریافت کند.
تابناک: مهم ترین بازی هایی که تا به حال قضاوت نموده اید کدام بازی ها بوده اند؟
تا آنجایی که به یاد دارم دو مسابقه ایی که از نظر خودم جز مهم ترین قضاوت ها بوده مسابقات رده بندی نکو داشت اصفهان بود که حساسیت های خودش را داشت و بازی دیگری هم بازی اشتاد سازه مشهد و اصفهان بود که هر دو تیم مدعی قهرمانی بودند و آن بازی هم حساسیت و استرس خودش را به دنبال داشت و شاید کوچک ترین اشتباه می توانست یک تیم را خراب و از بین ببرد .
تابناک: بهترین خاطره شما از داوری هایتان چه بوده ؟
بهترین خاطره ای که بیشتر اوقات در ذهنم خطور می کند حدود دو سال پیش در بازی اصفهان بود که من در قسمت تن به تن مسابقات سوت شروع بازی را زدم و بازی شروع شد در همان حال من سوت را از دهانم بیرون نیاورده بودم نفس عمیق کشیدم و سوت به صدا در آمد و تمام بازیکنان و تماشاچیان رو به من خیره شدند و من در عین ناچاری مجبور شدم خطا اعلام کنم و این موضوع متاسفانه باعث حذف تیم شد و این موضوع شاید جزو بدترین اتفاقات هم به حساب بیاد اما از طرفی دیگر جز بهترین خاطراتم هم محسوب می شود زیرا تجربه ایی بود برای دانستن اینکه هیچ وقت نباید این کار را می کردم.
تابناک: سخت ترین روز داوری شما؟
سخت ترین روز داوری من در اسفند ماه سال 99 بود که مسابقات هندبال ساحلی کشوری در استان هرمزگان برگزار شد . بازی بین تیم اشتاد سازه مشهد و اصفهان بود دو تیمی که مدعی قهرمانی بودند و به امید اول شدن در مسابقه شرکت کردند هر تیمی که شکست می خورد در رده سوم یا چهارم قرار می گرفت و تیم برنده در رده اول و دوم و هر دو تیم زیر نظر مربیانی بودند که برای داور تنش عصبی و استرس ایجاد می کردند و بعد از این مدت گذر زمان هر وقت در ذهنم می آید می تواند یاد آوری روز سختی برای من باشد .
تابناک: آیا مسئولان ورزش استان و شهرستان انتظارات شما را برآورده کرده اند؟
خدارا شکر آقای آیین جمشید رئیس هیئت هندبال استان هرمزگان بسیار فرد موفق و فعالی در فدراسیون هستند و با تلاش و پشتکار ایشان هندبال ساحلی 5یا6 دوره برای بانوان برگزار شده که بندر عباس توانسته میزبانی این مسابقات را بر عهده بگیرد .
تابناک: آیا به داوری می توان به عنوان یک شغل نگاه کرد؟
در واقعیت من هنوز نتوانسته ام به داوری به عنوان یک شغل نگاه کنم چون آن دست مزد و حق الزحمه ایی که دریافت می شود در حد خرید یک ست ورزشی برای مسابقات است . نه کمتر و نه بیشتر. در کل باید به دید علاقه در این حرفه فعالیت کرد نه به دید شغل و درآمد زایی .
تابناک: اگر برگردیم به روز اول باز هم داوری را انتخاب می کنید؟
من اگر به عقب بر می گشتم قطعا خیلی زودتر برای شروع و یادگیری کلاس ها و دریافت کارت و ارتقا درجه اقدام می کردم به این خاطر که داوری هدفی بوده و هست که من با تمام وجود و از ته دل آنرا دوست دارم و خوشحالم که این راه را انتخاب کردم.
تابناک: در آخر اگر حرفی دارید بفرمایید:
تشکر ویژه از خانواده ام دارم که در تمام لحظات تمام وقت و حوصله خود را در اختیار من گذاشتند و هیچ امکاناتی را از من دریغ نکردند هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ عاطفی در کنار من بودند به خصوص مادر عزیزم که در تمام لحظات بهترین راه ها را در پیش روی من قرار می داد . همچنین از آقای شاهی و آقای آیین جمشید نیز تشکر می کنم که نهایت زحمت را می کشند برای تمامی داوران استان و امیدوارم تمامی داوران به بالاترین درجه موفقیت برسند و آرزوی حمایت و سلامتی را برای تمامی ورزشکاران دارم.
گفتگو از: بیتا هوشنگی