ممکن است زنان بسیاری از کشورهای مختلف با این فاجعه دست و پنجه نرم کنند، آنها محل زندگی خود را به دلیل فقر ترک میکنند و به جای کار کردن سر از زندان در میآورند. زنان کارگری که مردم آنها را با تحقیر نگاه میکنند. این زنان مورد خشونت و آزار جنسی قرار میگیرند. به عنوان مثال زن مالزیایی که توسط کارفرما با آب جوش سوزانده شده بود. برخی مورد اصابت چاقو و برخی دیگر مورد تجاوز و آزار قرار گرفتند.
•• خواهرِ بث او را هنگامی که ده سال داشت به یک خانواده اهل مانلیا فروخت. او به عنوان خدمتکار و پرستار بچه، هفت سال در آن خانه کار کرد. کارفرما او را مجبور میکرد تا خانه را هر روز چند بار تمیز کند. بعد از گذشت هفت سال از آنجا میگریزد. اکنون در 18 سالگی تازه باید مدرسه را شروع کند.
استیو مککوری عکاس شناختهشدهی آمریکایی که با عکسهایش در طی جنگ افغانستان به شهرت بسیاری رسید این بار در جدیدترین مجموعه عکسهای مستندش به سراغ زنان اندونزی، نپال و فیلیپین رفته است که برای کار کردن از خانه به کشورهای دیگر مهاجرت کردهاند و مورد آزار و شکنجه قرار گرفتهاند و با آنها مانند یک برده رفتار میشود. این افراد بسیار قابل ترحم هستند.
•• مادر نپالی که در عمان نزد و یک زن عمانی به عنوان خدمتکار استخدام میشود اما شوهرش برای کار رد میشود. مورد آزار و تجاوز قرار میگیرد و باردار میشود و به مدت پنج ماه به جرم زنا در زندان عمان حبس میشود. مادر چهار فرزند است و از ترس همسر و خانوادهاش در پناهگاه زندگی میکند. او در طول مدت کارش هیچ پولی دریافت نکرده است.
به آنها گفته میشود شما اموال ما هستید و هر آنچه از شما بخواهیم باید انجام دهید. آنها را تحقیر و بدون پرداخت پول رها میکنند. برخی از زنان در شرایط روانی بسیار بدی قرار دارند و خود را لکهی ننگ خانواده میدیدند و گاه دست به خودکشی زدند.
البته این موضوع داستان تازهای نیست. چندی پیش یک زوج مالزیایی به جرم قتل خدمتکار اندونزیاییشان ـ که آنقدر گرسنگی داده بودند که باعث مرگش شده بودند ـ به اعدام محکوم شدند
در پاسخ به این رفتارهای وحشتناک در کشورهایی مانند عربستان سعودی، سازمان بینالمللی کار که یک شاخه از سازمان ملل متحد است، در سال 2011 قانون محافظت از کارگران را تصویب کرد اما تاکنون فقط 14 کشور این قانون را پذیرفتهاند و این خشونتها همچنان ادامه دارد.
•• سیتی برای کار کردن از مالزی به عمان میآید اما آنجا مورد شکنجه و آزار قرار میگیرد. هنگامی که او از مرد عمانی کارفرمایش به خاطر ضرب و شتم به پلیس شکایت میکند همسر مرد کتکاش میزند و سیتی را سگ احمق خطاب میکند. سیتی شبها چهار ساعت اجازه داشت در انبار بخوابد و غذایش پسماندهی سبزیجات و آب و نان بوده است.
ارونیا آنتنیو کالیموتان از سال 1989 یک پناهگاه برای این افراد در هنگکنگ برپا کرده است. او صدها مورد خشونت و سوءاستفاده را دیده و میگوید: فقر و بدهی، این زنان را مجبور به 16 تا 18 ساعت کار در روز میکند.
•• سیریتیک به خاطر فقر شدید خانوادهاش مجبور میشود به عنوان خدمتکار در تایوان کار کند. بیش از 20 زخم از کارفرمای مرد تایوانیاش در بدن دارد. جای بریدگی از یک سمت صورت کشیده شده تا سمت دیگر صورتش. او آن مرد را به خاطر نمیآورد که چه کسی بود.
استیو مککوری پرترههای منحصر به فردی با نگاههای نافذ در طول جنگ افغانستان خلق کرده است. حتما پرترهی دختر 12 سالهی افغان با چشمان سبز و دستار سرخ بر سر که خیره به دروبین نگاه میکند را دیدهاید. بسیاری این اثر را مونالیزای آسیا میخوانند. اما این مجموعه عکس او بسیار تکاندهنده است.در این عکس زن مالزیایی با زخمهایی به رنگ بنفش که بر اثر ریختن آب جوش روی بدناش به شکل دو بال در آمده را میبینیم. برخی از این زنان با نگاه نافذی به لنز دوربین مککاری خیره شدهاند اما نه از جنس نگاه مونالیزای افغان. در چشمان آنها درد و رنج موج میزند و با این نگاه توجه جهانیان را جلب میکنند که چه فاجعهای در حال رخ دادن است.
•• توتیک به مدت دو سال شبها فقط سه ساعت اجازه خوابیدن داشته است. کار فرمای او مرد جوان مالزیایی است که خدمتکارانش را مورد آزار و اذیت قرار میدهد. با مشت به دهانش زده است و با کفش طوری او را کتک زده که گوش توتیک تغییر شکل داده است. فرار میکند اما پلیس او را باز میگرداند. کارفرما تهدید میکند که اگر بار دیگر فرار کند او را به زندان میاندازد.
به نظر کیم بارکر نویسندهی شرح مجموعه عکسهای جدید مک کوری، بهترین راه برای اینکه از اشخاص نگاه نافذی بگیرید این است که به چشمانشان نگاه کنید و بگویید شما نگاه تاثیرگذاری دارید. آن وقت است که بیشتر از یک عکاس با شما ارتباط برقرار خواهد کرد. میتوانید هنگام عکاسی صداقت و سادگی را در چشمان افراد را ببینید.
استیو مککوری 35 سال را در آسیا گذرانده و به مدت هفتسال روی پروژهی زنان بازمانده از خشونت کار تحقیق کرده است. پس از اینکه توانست مقداری کمکمالی از سازمان بینالمللی کار برای کمک به این زنان دریافت کند آنها توانستند به خانههایشان بازگردند و یکی از قربانیان برای عکاسی داوطلب میشود. وی امیدوار است که این عکسها بتواند توجه زنان دنیا را جلب کند. هنگامی که عکاس از خانم امونس عکاسی کرد، راه برای جستوجوی زنانی که قربانی خشونت قرار گرفته بودند هموار میشود. خانم امونس از عکاس میخواهد که به جستوجوی قربانیان بیشتری بگردد.
او میگوید این زنان علاوه بر زخمهای تنشان، روحشان هم زخمی است و در وضعیت روانی بسیار بدی به سر میبرند. این بسیار مهم است که شما به عنوان یک قربانی شهادت دهید تا بتوانید جامعهی جهانی را بیدار کنید. شما نمیتوانید در این مورد فقط حرف بزنید، افراد نمیتوانند فقط به این حرفها گوش بدهند، بلکه باید عمقِ فاجعه را ببینند. او پس از بازگشت به خانه ازدواج کرده و همسرش نیز برای یافتن قربانیان دیگر تلاش میکند.
•• ایندیرا اهل نپال است و به عنوان خدمتکار در کویت استخدام میشود و مورد آزار و اذیت قرار میگیرد. او را در فاحشهخانهای رها میکنند. آنقدر بیمار میشود که با برانکارد به نپال فرستاده میشود. پس از اینکه خانوادهاش فهمیدند که مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته او را طرد میکنند. ایندیرا از عهدهی خرج بیمارستان و تحصیل سه فرزندش برنمیآید و مجبور میشود از کشورش برود.
•• انگشت آنیس توسط کارفرمای زن او با کارد آشپزخانه بریده شده است. او که صدمات زیادی دیده به سرعت از آنجا فرار میکند و به بیمارستان میرود. انگشت حلقهی او بریده و استخوان دستاش شکسته شده است. او از مالزی به پناهگاه هنگکنگ آمده است.
مککوری میگوید: هنگامی که به آنها دربارهی عکاسی از مصایبی که بر آنها گذشته است گفتم، بسیار استقبال کردند. به آنها ظلم شده و میخواهند به دنیا بگویند که چه اتفاقی برایشان رخ داده است. آنها میخواهند این فاجعهی شیطانی را به جهانیان نشان دهند.
شرح عکس بالا خانم امونس توسط کارفرمای خود با آبِ جوش سوزانده شده است. او میگوید در بدناش بیش از سی جای زخم وجود دارد. خیلی از قربانیان این زخمها را حتی به نزدیکانشان نیز نشان نمیدهند و آنها را پنهان میکنند.
منبع | نیویورک تایمز
انتهای پیام/*