کد خبر: ۷۸۳۶۷۴
تاریخ انتشار: ۰۷ مهر ۱۳۹۸ - ۰۱:۳۶ 29 September 2019

چند هفته پیش روابط عمومی یکی از زیرمجموعه های دولت با کلی عزت و احترام تماس گرفت که شما را برای بازدید از کارخانه ای میخواهیم دعوت کنیم.

علیرغم میل باطنی ام برای حضور در اینگونه بازدیدها، متوجه شدم خود آنها با در دست داشتن شماره ملی ام بلیت هواپیما را تهیه کرده و نامم را در لیست بازدیدکنندگان قرار داده اند.

چند ساعتی از گرفتن بلیت و این عزت و احترام نگذشت که همان روابط عمومی تماس گرفت و با کلی عذرخواهی گفت برخی دوستان رسانه های دیگر چون در این بازدید نیستند، نسبت به حضور شما در این بازدید حساس شده اند و اگر اجازه دهید نامتان را از لیست خط بزنم که حساسیتی پیش نیاید.

بدون آنکه گلایه ای کنم پذیرفتم اما درباره این استدلال نه چندان محکمه پسند، به فکر فرو رفتم که در این بازدیدها چه می گذرد که این همه طرفدار پیدا کرده است.

بعد از کمی پرس و جو دانستم خبرنگارانی که راهی بنگاه های بزرگ اقتصادی می شوند نه برای تنظیم خبر و انعکاس دستاوردهای آن بنگاه که به منظور گرفتن کارت هدیه های ۲۰۰ هزار تومانی و سوغات آن شهر سر و دست برای رفتن به این بازدیدها می شکنند.

در میان آنها البته شبه رسانه هایی نیز وجود دارند که می خواهند خود را به مدیریت ارشد آن بنگاه نزدیک کنند تا از آنان آگهی گرفته یا رسانه خود را از کمک های مالی آنان بهره مند کنند.

فضا به سمتی رفته که در نشست های خبری و بازدیدهای مطبوعاتی برخی شبه خبرنگاران بازاریاب با داشتن یک کانال چند هزار نفری برای سازمان های بزرگ دولتی خط و نشان می کشند و جسارت کافی نیز برای مقابله با آنان وجود ندارد.

ما چقدر بی اعتبار شده ایم که کسوت، قدرت قلم، تاثیرگذاری و روایت بدون حب و بغض ارزشی برای روابط عمومی ها نداشته و نوعی شارلاتانیسم رسانه ای برای آنان خط و مشی تعیین کرده تا خبرنگاران با سابقه به راحتی از لیست شان خط بخورد.

سال ها پیش، روابط عمومی ها در به در بدنبال خبرنگاران بودند تا خبری ولو کوتاه از نهاد تحت مدیریتشان در روزنانه هایی که کار می کردیم منتشر شود.

حالا کار به جایی رسیده که روابط عمومی ها بعضا خود تحریریه های قوی تری از برخی رسانه ها تاسیس کرده و در این میان جماعت خبرنگار فقط مصرف کننده این اخبار شده اند.

با ظهور رسانه های مجازی افراد با چرب زبانی، تنگ نظری و بی اخلاقی خود را صاحب شبه رسانه ای کرده تا روابط عمومی ها آنان را خبرنگاران ۲۰۰ هزار تومانی بنامند.

روزنامه نگاری امروز ما چقدر بی اعتبار شده که روابط عمومی ها از دستمان فراری اند. نه به خاطر کشف حقیقت و اطلاع رسانی اصیل بلکه به سبب ایزوله شدن در برابر درج اخبار دروغ و شاخ و شانه کشیدن برای نهادهای اقتصادی کشور.

نهادهای دولتی و خصوصی ما را به چشم خبرنگاران ۲۰۰هزار تومانی نگاه می کنند و نخ مان را مثل عروسک های خیمه شب بازی به دست گرفته اند. برای اینکه ما را به یک نشست خبری دعوت کنند یا به سفری ببرند به بنده آنان تبدیل می شویم و با خوش خدمتی سعی می کنیم رفتارمان طوری باشد که در نشست های بعدی هم حضور داشته باشیم.

شخصیت و حتی فکر کردمان را به دست سیاسیون، فعالان اقتصادی و بنگاه ها سپرده ایم. مواظبیم کاری نکنیم که آنها بدشان بیاید و شیر کمک هایشان را به روی ما ببندند. آنقدر خوش خدمتی می کنیم تا بدانند چقدر وفادارشان هستیم.

این روزها شاهد فقر شدید مطلب در رسانه هستیم و فضا به سمتی رفته که حتی عطسه کردن مدیرعامل یک بنگاه بزرگ اقتصادی به خبری بزرگ در سطح این شبه رسانه ها تبدیل شده است.

ما به میرزا بنویس های مطبوعاتی تبدیل شده ایم و به خاطر خوشامد بنگاه ها مطلب می نویسیم بدون آنکه منافع کلان کشور و مصالح بلند مدت را ببینیم.

پول های زیادی در این میان جابجا می شود و سر از رسانه هایی در می آورد که کمترین ارزش افزوده را برای بنگاه های مربوطه به همراه ندارد.

اندک رسانه های دغدغه مند نیز به بهانه های مختلف به گوشه ای رانده شده و به انزوای اجباری رفته اند.

راه حل چیست؟ حذف رسانه ها از برنامه های خبری؟ یا غربالگری افراد بر اساس تجربه، اندیشه و کارآمدی و اثرگذاری؟

انتهای پیام/*

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار