وزارت ارشاد موظف است 10 درصد از سود ناخالص یک کنسرت در تهران یا کلانشهرها را به خزانه دولت واریز کند

به گزارش تابناک هرمزگان به نقل از ایران آنلاین؛ موسیقی در ایران که همچون باقی فعالیت‌های هنری از انواع و اقسام ضعف‌ها و کج سلیقگی‌های مدیریت کلان رنج می‌برد؛ این بار قانونی با پارامترهای غیرکارشناسی و ناشیانه گریبانگیرش شده است. این قانون دقیقاً پرچمدار این حوزه یعنی کنسرت را نشانه گرفته، غافل از اینکه به سختی محقق شدن و در ادامه برچیده شدن کنسرت‌های موسیقی تمام ارکان آن را تحت الشعاع قرار می‌دهد.

تصور کنید که یک جوان پا به عرصه موسیقی می‌گذارد، آیا تمام هدف او رسیدن به استیج و تمام رسالت موسیقی رسیدن آن به گوش مخاطبانش نیست؟! او باید در این مسیر، تولید آن اعم از ترانه، ملودی، تنظیم، میکس و مسترینگ و بعد از آن پخش مجازی و فیزیکی را پشت سر بگذارد.
رسانه‌های پخش موسیقی، رسانه‌های مطبوعاتی و تحلیلی خبری، سالن‌های برگزاری اجرا، نوازندگان و.... تماماً تحت تأثیر اجرای موسیقی قرار دارند. چگونه می‌توان به‌طور اتفاقی برای یک صنعت که در تمام دنیا جزو پولسازترین صنعت‌ها به‌شمار می‌رود تصمیم گرفت؟!
این 10 درصد را می‌توان مهم‌ترین قسمت صنعت موسیقی و 10 درصد پایانی آن دانست که با دریافت آن توسط دولت، کسی راغب به فعالیت در این حوزه نمی‌ماند و می‌توان ورشکستگی آن را اعلام کرد.
 10 درصد از سود ناخالص یعنی 10 درصد از بهای بلیت تمام صندلی‌های یک اجرا، چه به فروش رسیده باشد و چه نرسیده باشد. تصور کنید در بهترین شرایط و در بین تمام سبک‌های سخت فروش موسیقی، یک کنسرت پاپ قرار است برگزار شود و استقبال خوبی از آن می‌شود.
 آیا نمایندگان محترم مجلس و وزارت ارشاد بر این باورند که کنسرت در کشوری دیگر قرار است برگزار شود؟! اینجا ایران است و تورم چند 10 درصدی شامل همه چیز است، هزینه‌های سالن، خواننده، تبلیغات، اسکان، نورپردازی، صدابرداری و... تنها گوشه‌ای از هزینه‌های یک اجرای موسیقی است. مگر نه اینکه تمامی ارگان‌های مرتبط برای برگزاری یک اجرای موسیقی پول دریافت می‌کنند؟! چند صندلی به‌عنوان میهمان در اختیار ارگان‌ها و افراد خاص قرار داده می‌شود؟! 10درصد از این صندلی ها؟! با وجود این کسر 10 درصد از سود ناخالص یک اجرا یعنی دقیقاً دریافت سود خالص یک تهیه‌کننده موسیقی آن هم در بهترین شرایط! حال خودتان سالن‌های خالی از جمعیت برای کنسرت‌های سنتی، فرهنگی و بومی را تصور کنید، گمان می‌کنید کسی برای ضرر پا به میدان می‌گذارد؟! آیا راهکاری برای ناشران و تهیه‌کنندگان جز فشار صنفی برای افزایش بهای بلیت‌های کنسرت و خدمات موسیقی که آن هم با قدرت کم خرید مردم نشدنی به‌نظر می‌رسد وجود دارد؟
در تمام دنیا، متولیان حکومتی و فرهنگی برای تعالی فرهنگشان، بیشترین حمایت‌های مادی و معنوی را در این حوزه نظر می‌گیرند و برنامه‌های مدون برای آن ترسیم می‌کنند اما متأسفانه در کشوری همچون ایران با این پتانسیل فرهنگی، به‌طور اتفاقی تیشه به ریشه مهم‌ترین رکن فرهنگش می‌زنند.
انتهای پیام/*