تابناک هرمزگان، حسن عباسی؛ فکر کنید برای اینکه یک مجموعه توانا باشد و بتواند کاراییِ واقعی خود را نشان دهد هر جزئی باید در جای واقعی خود قرار گیرد.
هماهنگی و ارتباط منطقی بین اجزاء موجب می‌شود که نتیجه‌ی نهایی و محصول یک مجموعه موزون ، زیبا و در جایگاه خود درخشان باشد.
زمانیکه برای رسیدن به هدفی سرمایه‌گذاری می‌کنیم، در همان راستا باید منتظر ثمردهی و محصول مطلوب باشیم مثلاً سالها در دانشکده پزشکی به تربیّت پزشک می‌پردازند و سپس به جای استفاده از این پزشک در کار طبابت یک شغل مدیریّتی به وی داده و حاصل هفت سال دانشکده پزشکی و چهار سال دوره‌ی تخصّص چرا اصطلاحاً به یک ماشین امضاء تبدیل کنیم که در مدیّریت نه ذائقه ، قریحه و استعداد خدادادی دارد و نه آموزش مرتبط را دیده و به احتمال زیاد زیرمجموعه خود را شاید به سمت تباهی رهنمود کند.
در کشورهای پیشرفته بر خلاف کشورهای در حال توسعه ریاست بیمارستانها به عهده‌ی پزشک گذاشته نمی‌شود بلکه اغلب هیئت امنائی بوده که غالباً پزشکی در گروهشان نیست و بیمارستان را به خوبی اداره و مدیریّت می‌کنند و از پزشکان صرفاً به عنوان مشاور نظر خواسته می‌شود.
برای اداره بیمارستان، پزشک چون مدیر نیست صلاحیّت کامل را ندارد زیرا در مجموعه‌ی دروس خوانده شده در دوره‌ی پزشکی "مدیریت" به فرد آموزش داده نمی‌شود.
پرستارهای ما چهار سال درس پرستاری می‌خوانند سپس با هزار ترفند به کارهای ساده‌تر مثل رئیس دفتری و روابط عمومی و یا کارهای دفتری متفرقه و غیر مرتبط با کار پرستاری می‌پردازند.
مثلاً در طی سالهای اخیر تعداد زیادی از پرستارهای شاغل در بیمارستان شهید محمدّی به عنوان کارمند به قسمت اداری منتقل شده‌اند و این پرستاران همه خانم که صرف نظر از دید ظاهری ، گلچین شوند و جهت کارهای دفتری و منشی‌گری از کار درمان واقعاً چرا خارج می‌شوند؟ مسئولین درمان می‌توانند همکاران اداری خود را از بین غیرپرستاران انتخاب و اجازه بدهند پرستاران به پرستاریِ از بیمار مشغول باشند.
مثلاً در بیمارستان شهید محمدّی چندین پرستار با تجربه و کاردان از بخش‌های مراقبت ویژه، ارتوپدی و دفتر پرستاری به دلایل واهی به معاونت درمان منتقل و به کارهای دفتری مشغولند که جای تأسف داشته و باید به بخش درمان پس داده شوند.
یا مثلاً «ماماها» به جای کار در بخش زنان و زایمان و زایشگاه‌ها در مراکزی به کار مشغولند که بخش زایشگاه ندارند مثل بیمارستان شهید محمدّی! چرا باید «ماماها» در بیمارستانی مشغول به کار شوند که دارای بخش زنان زایمان و زایشگاه نیست!
پزشک به جای طبابت مدیریّت می‌کند ، پرستار می‌شود کارمند ، منشی و روابط عمومی، ماما در جایی غیر از زایشگاه به کار مشغول می‌شود و جرّاحان عزیز در سطح شهر به ساخت‌‌وساز مشغولند و ... خلاصه هیچ چیزی سر جایش نیست.
پس چرا در دانشگاه‌ها ماما ، پرستار و پزشک و ...تربیّت می‌کنند بهتر است برای خارج شدن از این تسلسل باطل هر کسی در جای خود و برای شغلی که در آن زمینه آموزش دیده است بکار گرفته شود.
نظارت دقیق در این زمینه و برگرداندن هر کس به جایگاه واقعی‌اش می‌تواند در ارائه‌ی بهتر خدمات بهداشتی و درمانی کارساز باشد.
انتهای پیام/*