به گزارش تابناک : دیروز یکی از مهاجمان سابق پرسپولیس نوع بازی این دو نفر را عجیب توصیف کرد و به این نکته اشاره داشت که انگار طارمی و منشا با هم قهر بوده‌اند که نتوانستند همکاری مناسبی در میدان و دیدار با تراکتورسازی داشته باشند. این داستان البته می‌تواند در دو بخش حاشیه‌ای و فنی مورد بررسی قرار بگیرد اما حتما برای برانکو نکته‌هایی روشن شده و شاید از بازی دوم شرایط بهتر شود.
طارمی مقابل نفت تهران(سوپرجام) و فولاد در ترکیب اصلی حضور داشت و علی علیپور را کنار خود می‌دید. او مقابل فولاد در 10 دقیقه پایانی جای خود را به منشا داد اما سرانجام در مسابقه با تراکتورسازی فرصت این فراهم شد تا دو گلزن برتر فصل گذشته کنار هم بازی کنند. در نگاه اول کنار هم قرار گرفتن دو مهاجمی که فصل پیش در مجموع 30 گل به ثمر رسانده‌اند فوق‌العاده مهیج و امیدوار کننده به نظر می‌رسید اما در جریان بازی با تراکتورسازی این زوج تقریبا چیز خاصی برای ارائه نداشت و کمتر از انتظار ظاهر شد.
منشا 65 دقیقه در زمین بود و طارمی را در تمام این مدت کنار خود می‌دید. این دو بازیکن در راس خط حمله تیم‌شان و در آرایش 2-4-4 به میدان رفتند و 65 دقیقه کنار هم و به فاصله‌ای نزدیک از یکدیگر بازی کردند اما در تمام این دقایق همکاری نزدیکی با هم نداشتند و به نوعی از پاس دادن به هم فرار می‌کردند.
در تمام این 65 دقیقه منشا یکی دو بار با شروع‌های سریع و فرار در بین مدافعان حریف از طارمی توقع پاس داشت که آقای گل سرخ‌ها از این مساله طفره رفت و خودش توپ را پیش برد. در نقطه مقابل هم طارمی یک بار با پاس به عقبی دیدنی توپ را برای منشا فراهم کرد که او با شوتی محکم توپ را به فضای بالای دروازه فرستاد. در واقع این تنها همکاری دو طرفه این دو بازیکن در زمان یاد شده بود که بسیار اندک و غیر قابل قبول به نظر می‌رسد بخصوص وقتی بدانیم هر دو بازیکن قابلیت‌های فنی بالایی دارند و با سرعت بالا، فرارهای دیدنی از بین مدافعان حریف و جاگیری در فضاهای خالی می‌توانند توسط همبازیان شان از جمله زوج خود در خط حمله صاحب توپ شوند.
بعد از بازی از آنجایی که هر دو نفر به لحاظ بدنی هنوز شرایط خوبی ندارند و مثل برخی از همبازیان‌شان به مرز آمادگی نزدیک نشده‌اند ایرادی متوجه آنها نشد اما برخی از پیشکسوتان پرسپولیس و اهالی فوتبال معتقدند وضعیت بدنی ارتباطی به همکاری نکردن این دو بازیکن ندارد و اینکه طارمی و منشا نتوانسته‌اند با کارهای ترکیبی به دروازه حریف نزدیک شوند و موقعیت بسازند ریشه در مسائل دیگری دارد.
اگر بخواهیم از بعد فنی به قضیه نگاه کنیم باید سبک بازی دو مهاجم را در نظر بگیریم و اینکه آیا با در نظر گرفتن خصوصیات هر یک از این بازیکنان اصلا می‌توان انتظار داشت در هر بازی چند کار ترکیبی ویژه از آنها دید یا کلا مدل بازی آنها طوری است که بعید است در هر مسابقه صحنه خاصی از آنها - مثل آنچه از آزمون و طارمی در بازی‌های تیم ملی می‌دیدیم یا حتی کارهایی که علیپور برای طارمی می‌کرد – رخ دهد و این دو مهاجم مرکزی بیشتر به فکر گلزنی و خودشان و نشان دادن توانایی‌های خویش هستند.
از طرفی بحث بازی اول مطرح شد و اینکه در مسابقه نخست نمی‌توان از این دو بازیکن انتظار حرکات ویژه‌ای داشت چرا که تعداد تمرین‌ها و بازی‌هایی که کنار هم بوده‌اند زیاد نبوده است. همچنین با توجه به رقابت پنهان آقای گلی بین آنها و انتظاراتی که از هر دو نفر وجود دارد هر دو به دنبال گلزنی هستند و این مساله در مورد طارمی که هنوز نتوانسته گل اولش را به ثمر برساند احتمالا در بازی بعدی و تا زمان رویش گل نخستش باز هم مشاهده خواهد شد.
اگر از بعد فنی بگذریم و به مسائل حاشیه‌ای که در فوتبال ایران و همین پرسپولیس کم نبوده برسیم موضوع حسادت را می‌توان مطرح کرد. البته اینجا تا حدودی بحث فنی و حاشیه‌ای با هم ادغام می‌شود همین که یکی نمی‌خواهد در جدول گلزنان از دیگری عقب بیفتد و در موقعیت مناسب ترجیح می‌دهد خودش گل بزند تا اینکه به زوجش در خط حمله پاس بدهد. بحث پاس ندادن به بازیکن خارجی و تازه وارد هم از مدت‌ها قبل مطرح شده و همچنان وجود دارد که اگر این مساله واقعا مصداق داشته باشد تمام مسائل فنی زیر سوال می‌رود و بهتر است اصلا به آن ورود نکنیم.
منبع : ایران ورزشی