به گزارش تابناک هرمزگان، ایوب زارعی اظهار کرد: دانش لنج‌سازی و دریانوردی خلیج‌فارس از سال 1390 در لیست میراث ناملموس(معنوی) یونسکو(سازمان آموزش علمی و فرهنگی ملل متحد) قرار گرفت و سال بعد، یعنی 1391 به ثبت رسید.
وی با اشاره به اینکه قطعا این سند ویژگی‌ها و شرایط لازم را برای ثبت جهانی داشته است، افزود: این ویژگی‌ها شامل زبان و گویش‌های محلی خلیج‌فارس، آیین ها، سنن و آداب و رسوم این منطقه، هنرهای اجرایی مردمان خلیج‌فارس از جمله موسیقی ها و آیین های نمایشی، دانش سنتی مربوط به طبیعت از جمله دانش دریانوردی، شناخت اقلیم و استفاده از تکنیکهای سنتی دریانوردی و نجوم دریایی بین ایرانیان و همچنین مهارت در ساخت صنایع دستی است.
شهردار بندر کنگ ادامه داد: لنج‌سازی و قایق‌سازى از قدیمی‌ترین و مهم‌ترین صنایع دستى جنوب ایران به شمار می‌رود و سابقه آن به دوره افشاریه مى‌رسد.
زارعی خاطرنشان کرد: ابتدا قرار بود پایگاه جهانی این اثر معنوی در یکی دیگر از استان‌های کشور استقرار یابد که با توجه به رایزنی‌های انجام شده همراه با استدلال‌های منطقی و ویژگی منحصر به فرد بندر کنگ به عنوان یک اکوموزه، مسئولان سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور از این بندر تاریخی بازدید کرده و نهایتا با رغبت فراوان، بندر کنگ را به عنوان محل استقرار این پایگاه انتخاب کردند.
وی با اظهار اینکه این پایگاه جهانی می‌تواند دارای شعباتی در سایر شهرها نیز باشد، تصریح کرد: لنج‌سازی از دیرباز جایگاه و بیشینه‌ی والایی در زندگی و فرهنگ مردمان جنوب داشته و همواره کارگاه‌های مختلف و مشاغل مرتبط به این صنعت، زمینه‌ی کارآفرینی و جذب جوانان را فراهم کرده است.
شهردار بندر کنگ ادامه داد: هرمزگان و بوشهر از استان‌های مهم و بندرعباس، بندر کنگ، جاسک و گناوه از جایگاه‌های مهم ساخت لنج در ایران بشمار می‌آیند.
زارعی همچنین عنوان کرد: محل استقرار و دفتر مربوط به این پایگاه جهانی را فراهم کرده و در حال تجهیز آن هستیم و بزودی نیز شاهد افتتاح آن خواهیم بود.
اضافه می‌شود، کلمه لنج در فارسی از واژه انگلیسی«Launch» اقتباس شده و در زبان اسپانیایی از واژه‌ی «Lancha» می‌آید. در سواحل شرقی آفریقا مترادف لنج، واژه‌ای با تلفظ«دهو» است. در واقع لنج کشتی کوچک یا قایق بزرگ باری و یا مسافربری است و معمولا در خلیج‌فارس و دریای عمان و اقیانوس هند دیده می‌شود. لنج‌ها بر اساس قایق‌های بادبانی متداول در خلیج‌فارس ساخته می‌شوند، با این تفاوت که بجای بادبان با موتور حرکت می‌کنند و دارای عرشه باز یا نیمه باز هستند. از دهه ۱۹۵۰ میلادی استفاده از موتور بنزینی یا دیزل برای لنج‌ها رایج شد و تا اکنون نیز رواج دارد.
مردمان جنوبی ایران لنج‌سازان را جلاف یا گلاف می‌نامند. عموما لنج‌سازان از چوب‌های جنگلی مرغوب و مقاوم در برابر رطوبت برای ساخت اسکله و از سای(تخته‌های مرغوب هندی) برای ساخت بدنه بهره می‌گیرند. دریانوردان ایرانی لنج‌ها را با توجه به موقعیت خورشید، ماه و ستاره، بهره گیری از فرمول خاص برای محاسبه عرض و طول جغرافیایی، عمق آب و همچنین پیش‌بینی‌های وضعیت هوا می‌سازند. ساخت لنج دارای موسیقی، نوا و ریتم‌های خاص خود است که این سرودها توسط ملوانان و قایقرانان در حین ساخت لنج خوانده می‌شود.
لنج‌ها را بر اساس نوع بدنه‌شان نام‌گذاری می‌کنند. غنجه، بطیل، بغله، سنبوک، بوم، پرکه، جالبوت، ماشویی وناکو سماج از جمله نام‌هایی است که در لهجه‌های مختلف به لنج داده می‌شود.